22. Refleksje związane z hipotezą inflacji

   Jak już wiemy, maksymalna siła z jaką odpychają się wzajemnie dwa plankony jest bardzo, wprost niebotycznie wielka, nawet jak na naszą skalę wielkości. To ok. 192·10⁴³ N. To od razu nasuwa myśl, że tak właśnie mógł rozpocząć się Wielki Wybuch – materia maksymalnie ściśnięta (jak sprężyna), przy tak ogromnej sile powszechnego odpychania, musiała się rozszerzać bardzo szybko. [Z początku było ogromne przyśpieszenie, malejące do zera w momencie, gdy masa stała się zerowa i nastąpiła przemiana fazowa. Od tego momentu ekspansja zyskała cechy ruchu bezwładnego.] Ten proces przyśpieszonej ekspansji (na samym początku) nazwałem URELA (Ultra-relativistic acceleration). Nieco wcześniej (1981) Allan Guth wpadł na pomysł Inflacji. Ja o tym dowiedziałem się znacznie później. Zakładam, że czytelnicy coś wiedzą o hipotezie inflacji. Wystarczy hasło w Wikiedii. Przejdę więc od razu do sedna.

    W poprzednim poście zwróciłem uwagę na ogrom maksymalnej siły odpychania między plankonami. Ta ogromna siła od razu skojarzyła mi się z hipotezą inflacji. Również tam jakaś ogromna siła spowodowała nagły, nawet wykładniczy wzrost rozmiarów tego [Tego? Właściwie osobliwości, pomimo, że ta jest zerem...], co miało stać się Wszechświatem. [Tak dla ścisłości, inflacja miała zacząć się (z powodu tego osobliwego zera) dopiero po jakimś czasie. Chytry unik. Czy dzięki temu jest bardziej wiarygodna?] Tam była to jakaś nie sprecyzowana do końca siła, energia próżni, jakieś niedopasowanie ni stąd ni zowąd, a my wiemy, że była to po prostu grawitacja. Zresztą ta siła (o dziwo) jest nazywana grawitacją odpychającą, a przy tym bazuje na wiadomej przecież masie Plancka, bardzo wielkiej w porównaniu z masą wszelkich znanych cząstek.

Skąd to inflacyjne odpychanie, skoro oficjalnie grawitacja, to tylko przyciąganie, a w dodatku zakrzywiona przestrzeń? Widocznie istnieje, jeśli pomysł (z rękawa) inflacji daje możiwość jakiegoś wyjaśnienia faktów. „Jeśli to się stało, to widocznie musiało być jakieś odpychanie”... w postaci bąbla (zakrzywiona przestrzeń) jakiegoś pola inflatonowego (bo inflacja). Może to mniej naukowe, ale w dalszym ciągu naukowe. Grawitacja dualna nie mieści się w tym unaukowionym zbiorze prawdulek.

    Ja wymyśliłem byt elementarny absolutnie (o tejże masie) i grawitację dualną, dzieki czemu energia próżni ma już swoje konkretne źródło. Inflacja jest ekspresją intuicji, a Urela, jako konkretne zjawisko fizyczne, uwarunkowane przez uniwersalne prawa przyrody, bazuje na dualnej grawitacji i stanowi skonkretyzowanie rzeczy na bazie przyczynowości (a nie według schematu: fakt empiryczny → hipotezy dopasowujące się do niego, hipotezy bazujące na obowiązujących aktualnie paradygmatach i teoriach, zgodnie z inwencją twórczą zaangażowanych w sprawę.). Znamienne jest to, że Allan Guth wymyślił jakąś „odpychającą grawitację”, a nie pomyślał o możliwości istnienia grawitacji dualnej. Właśnie dzięki niej nie istnieje potrzeba posługiwania się takimi hiperabstrakcyjnymi pojęciami, jak: cząstki i pola Higgsa, energia próżni, fałszywa próżnia, pole inflatonowe; nie istnieje (w tym zakresie badań) potrzeba stosowania hipermatematyki. Niepotrzebna jest też hiperprzestrzeń i supersymetria. [Zatem moje wymyślałki są wyłącznie pseudonauką...] Godne więc najwyższego uznania jest to, do czego można było mimo wszystko dojść wychodząc z przesłanek kwantowych i od góry, to znaczy bazując na wielkościach danych obserwacji (obserwable); w dodatku bez liczenia się z grawitacją, która jest przecież (zgodnie z powszechnym nawykiem myślowym), oddziaływaniem supersłabym. Tak, bez liczenia się z grawitacją, a wraz z tym mimo wszystko uwzględnienia jej na poziomie plackowskim w hipotezie-odgadnieniu (inflacja) bez należytej bazy pojęciowej. To godne uznania (dla intuicji). Mi było dużo łatwiej, gdyż uznałem grawitację za oddziaływanie podstawowe, wobec którego inne oddziaływania są efektem złożoności i przyjąłem za bazę jej dualność. W dodatku nie zasłaniały mi widoku niebotyczne fluktuacje wykluczające wgląd w ten zakres rozmiarowy, z powodu uwarunkowań kwantowych (już a priori). To nie wielka rewolucja. To drobny zabieg, mały kroczek naprzód (raczej nie do tyłu). Tak nawiasem mówiąc, ta zbieżność (Inflacji z Urelą) pośrednio świadczyłaby o tym, że rzeczywiście grawitacja stanowi klucz do wszystkiego. Nic dziwnego, że nie udało się jej dokooptować do pozostałych oddziaływań jako wtórnego kopciuszka. To, że teraz (chyba nie tylko w mych pracach) triumfuje swą wielkością, choćby po kryjomu (...), w pełni uzasadnia dotychczasowe niepowodzenia. Otrzymana (wprost na kilka sposobów) „uniwersalna siła” mogłaby na to wskazywać. Warto przy tej okazji zwrócić uwagę na to, że istnienie odpychania grawitacyjnego jest, zgodnie z przedstawioną tu koncepcją, naturalną konsekwencją istnienia przyciągania. Uświadomienie istnienia niedoboru masy grawitacyjnej dało też możliwość zrozumienia, dlaczego grawitacja w naszym percepowalnym otoczeniu, jest aż tak słaba.