5. Prawo Hubble'a i prędkość ekspansji Wszechświata. Co by stąd mogło wynikać?

   Stwierdziliśmy zatem, że Wszechświat rozszerza się, bo taki jest kierunek prędkości obiektów mających znaczenie kosmologiczne. Po prostu wszystkie obiekty oddalają się. Już w artykule poświęconym związkowi prędkości światła z zasadą kosmologiczną, stwierdziliśmy, że istnieje kres górny prędkości obiektów, równy oczywiście prędkości światła. (Wynikł stąd wniosek, że rozmiary liniowe Wszechświata są ograniczone.) Mimo wszystko zapytajmy, tak z głupia frant, nie po raz ostatni zresztą: Jaka jest prędkość ekspansji Wszechświata? To pytanie „z głupia frant” jest jednym z pytań zasadniczych. W poście tym pisałem: „Jeśli tak, to prędkość względna nawet najbardziej oddalonych od siebie galaktyk, nie może być większa, nawet równa prędkości światła. Co to oznacza? Teraz już na pewno to, że rozmiary Wszechświata są ograniczone, przy czym te najbardziej od siebie oddalone (teoretycznie) oddalają się od siebie z prędkością światła. Można więc wprowadzić pojęcie prędkości ekspansji Wszechświata jako kresu górnego względnych prędkości obiektów kosmicznych.”

    Czy jest to prędkość „frontu natarcia”? Tak można sobie wyobrazić miejsce geometryczne – zbiór punktów o maksymalnej, niezmienniczej prędkości c. Jak się okaże, ten „front” ma spore znaczenie i jego sens jest głębszy. Nie mniej ważne jest roztrzygnięcie sprawy prędkości względnych odległych ciał niebieskich. Oczywiście, w kontekście naszych rozważań chodzi o uogólnioną prędkość względną obiektów mających znaczenie kosmologiczne, nie tyle o konkretne obiekty. Ocieramy się więc o problem topologii Wszechświata, z całą pewnością specyficznej – swoją drogą to niepospolity temat badawczy. Topologią Wszechświata, a właściwie zbiorem przesłanek dla jej odkrycia, zajmę się później, w innym artykule. Niech modelowaniem tej topologii zajmą się topolodzy.

   Na tym etapie rozważań możemy sobie wyobrazić, że niezmienniczy „horyzont” tworzy sferyczną dla pojedyńczego obserwatora (w sensie miejsca geometrycznego absolutnie najdalszych punktów ze wszelkich kierunków patrzenia), nieprzebywalną granicę dla niezliczonych obiektów oddalających się od nas, a jego prędkość jest kresem górnym ich prędkości względem nas, czyli równa jest c. Tę właśnie prędkość nazwałem i nazywać będę dalej prędkością ekspansji (świadom tego, że powszechnie podchodzi się do sprawy inaczej).

   Mogłoby stąd.. ..wynikać, że wszystkie obiekty istniejące we Wszechświecie są „teoretycznie” dostrzegalne (nie rozważamy tu ich jasności). Zatem, innymi słowy, to, co dane jest obserwacji stanowi Wszechświat w całości. W każdym razie mamy jeszcze jeden powód do takiego właśnie widzenia spraw. Poza granicą c nic nie istnieje. Można by nawet rzec, że poza horyzontem wyznaczonym przez prędkość niezmienniczą, nawet nie istnieje przestrzeń. Można więc pokusić się o twierdzenie, że Wszechświat jest jedynością i wszystkością, że nie istnieją inne wszechświaty. Ich mnożenie, to tak, jak mnożenie bytów bez potrzeby. Teza ta niebawem zostanie wzmocniona w kontekście omawiania kolejnych zagadnień. Czy to mnożenie nam coś daje, gdy jeszcze tak mało wiemy o naszym Wszechświecie? Powiedziałbym: Taka sobie inercja fantazji. Czy tylko niewinna inercja? To chyba raczej pokutujaca w umysłach skamieniałość Wszechświata statycznego i nieskończonego.