Treść
1. Dalsze argumenty
przeciw inflacji – i co z tego?
2. A moja wizja w
tym temacie?
3. A jak się to
ma do oscylacji Wszechświata?
4. Zamiast
podsumowania
1.Dalsze argumenty przeciw inflacji – i co z tego?
Podsumujmy (i rozwińmy) ostatnie
spostrzeżenia, wyrażając je nico inaczej. Zgodnie z dość powszechnie przyjętym
poglądem, przyczyną dużej niejednorodności wizualnego rozkładu materii był brak
uzgodnienia własności i procesów, już w czasie trwania inflacji. O dziwo, ta
sama przyczyna (inflacja) sprawiła zadziwiającą jednorodność promieniowania
reliktowego. Nie mniej zadziwiające jest to, że wspomniana niejednorodność nie
dotyczy właściwości cząstek, budowy atomu i cech promieniowania elektromagnetycznego,
jednakowego w całym Wszechświecie. Niejednorodność rozkładu materii w dużych
skalach nie dotyczy jej cech wewnętrznych. Oznaczać by to mogło, że
zróżnicowanie pojawiło się odpowiednio późno, gdy „baza genetyczna” materii nam
znanej była już ukształtowana. Sądząc po tym można przypuszczać, że
niejednorodność rozkładu galaktyk nie jest rezultatem procesów, które zaszły w
najwcześniejszej hipotetycznej, inflacyjnej fazie wybuchu. „Nieuzgodnienie własności i procesów” w okresie inflacji mogłoby, jak wyżej
wspomniałem, na przykład spowodować zróżnicowanie przestrzenne cech
morfologicznych materii: budowy atomów, rozkładu poziomów energetycznych, a w
związku z tym cech promieniowania, innego rozkładu ilościowego określonych
cząstek, itp., w różnych obszarach. Nie byłoby więc zasady kosmologicznej, nie
byłoby też prawa Hubble`a. A jednak inflacja nie spowodowała tego zróżnicowania pomimo, że wydarzyła się wystarczajaco wcześnie. Dodajmy, że w tej wczesnej fazie przyśpieszonej ekspansji
nie istniało jeszcze oddziaływanie elektromagnetyczne, nie powstało jeszcze
promieniowanie, dziś wykrywane jako reliktowe. A
jednak argumenty te, choć ważkie, nie przesądzają sprawy, nie obalają ostatecznie hipotezy inflacji, dlatego, gdyż widocznie te same prawa Przyrody obowiązują zawsze, wszędzie i w każdej
skali. [Nota bene już to twierdzenie jest
niezwykle ważne, powiedziałbym nawet:
zasadnicze, a nawet mocniejsze, niż dzisiejsze sądy na jego temat pomimo, że poprzedzić je można słowem: „credo”. Z tego też powodu także
niejednorodność wielkoskalowa nie jest większa (niż jest). Właśnie dzięki temu też cechy materii (budowa
atomu, cechy promieniowania elektromagnetycznego, itp) wszędzie są jednakowe.
Dodajmy do tego, że niejednorodność wielkoskalowa nie pociąga za sobą
naruszenia zasady kosmologicznej, co oznacza, że materia (nie ważne jaka), mimo
wszystko tworzy, w odpowiednio dużej (nie lokalnej)
skali, jednorodne kontinuum. Jaki więc wniosek? Że
są też inne
powody dla odrzucenia inflacji. Część z nich już przedstawiłem. Być może przyczyna niejednorodności
rozkładu materii (świecącej), związana jest jednak
mimo wszystko (biorąc pod uwagę chwilowe nieuzgodnienie podczas przemiany fazowej) z obecnością materii ciemnej, nie dającej się wykryć
metodami optycznymi. Opisałem to już na początku tego zbioru artykułów. książki. Dla
upoglądowienia rzeczy przeprowadźmy doświadczenie, w którym do lejka wsypujemy równocześnie dwa różne proszki:
biały – lekki i czarny – ciężki. Po ich wysypaniu się na płaszczyznę powinniśmy
otrzymać określoną niejednorodność rozkładu, przypominającą obserwowany
Wszechświat (w pierwszym wejrzeniu, nie uwzględniajacym
grawitacji, której dominującym źródłem jest właśnie ciemna materia). Naturę
tego „czarnego proszku” opisałem w artykule drugim traktującym o
plankonach. Bardzo możliwe więc, że nie
„brak uzgodnienia” spowodowany przez inflację jest przyczyną obserwowanego
rozkładu materii. Zastanawiające jest też, dlaczego pomimo rzekomego braku
uzgodnienia procesów w skutek prędkości nadświetlnej wzajemnego oddalania się
poszczególnych elementow układu, teraz je widzimy (choćby ich część). Właściwie
to proste. Wszak prędkość wzajemnego oddalania się najbliższych sąsiadów nie
przekraczała prędkości światła, a wiec były one uzgodnione.
Zgodnie zresztą z zasadą kosmologiczną, której formalny zapis stanowi prawo
Hubble`a. To to, co widzimy dziś. Jakaś część Wszechświata była więc „wizualnie”
uzgodniona, mianowicie ta, która nie uciekła, ta, którą widzimy po dziś dzień.
To przecież ten Wszechświat, którego zróżnicowanie morfologiczne obserwujemy.
Już wcześniej zauważyłem, że, jeśli już inflacja miała miejsce, to jeszcze podczas jej trwania prędkość względna tylko części
była większa od c. Istniała więc część obserwowalna. [Różna dla różnych
obserwatorów...] To to, co widzimy dziś. [Akurat my. Co widzą
mieszkańcy jakiegoś kwazara?] Zatem zróżnicowanie strukturalne tego,
co widzimy, Wszechświata, nie jest spowodowane komunikacyjną izolacją, jaka
miała rzekomo miejsce w czasie inflacji. Bo to, co widzimy, było zawsze
widzialne, nawet w czasie inflacji, a to co nie było widzialne, także dziś nie
jest dane naszym zmysłom. Że w tym przypadku
chodzi o fluktuacje kwantowe i stąd widoczne zróżnicowanie? Przyczyny
zróżnicowania, jak wiadomo, mogą być też inne.
A teraz (dziś)... Jeśli horyzont określimy jako miejsce geometryczne punktów, których
prędkość względem nas równa jest c, to to, co ewentualnie znajduje się
dalej, powinno (zgodnie z prawem Hubble'a) oddalać się od nas szybciej, niż
światło. „To możliwe, gdyż nie ma z nimi kontaktu.” Istnienie możliwości w teorii jeszcze nie przesądza sprawy na korzyść. Ale to przecież materia
jak nasza. Czy nasi
dalecy koledzy z kwazara, patrząc w tę samą stronę, co
my, widzą jakąś inną część Wszechświata,
mianowicie tę dla nas niedostępną i
oddalającą się od nas z prędkością nadświetlną, a granica między tymi częściami: naszą i dla nas niewidzialną, siłą rzeczy
porusza się z prędkością światła pomimo, że prędkość ta zakazana jest dla
materii masywnej? Wraz z
tym, względem kwazara, ta „granica” porusza się z predkością mniejszą od c. Czy to możliwe? A tak swoją drogą, jeśli względem nas coś porusza się z
prędkością nadswietlną, a w zględem kogoś innego (kwazar) z predkością
podświatlną, to jak to jest z tą niezmienniczością? Jeśli niezmiennicza, to dlaczego
względna? W dodatku, co z uzgodnieniem? Kwazar ten jest uzgodniony z tymi
niewidzialnymi, a my nie? Jeśli on, to i my, także jesteśmy uzgodnieni (dzięki uzgodnieniu z nim), choć nie widzimy... Ot tak na chłopski rozumº..
Przypuszczenie,
że do zróżnicowania wizualnych cech morfologicznych Wszechświata, doszło
później (choćby nieco), a właściwie w wyniku zupełnie innego zdarzenia, jest w
tym świetle dość uzasadnione, a inflacja... to ważny
etap w historii badań, poszukiwań (czasami po omacku) przyczyn obserwowanego
stanu rzeczy; siłą rzeczy bazujących na aktualnym stanie wiedzy i zapatrywń, a nie na faktach, których część na razie nie znamy, a część tłumaczymy niewłaściwie.
2. A moja wizja w tym
temacie?
Zgodnie z moją hipotezą, do której wciąż powracam, naruszenie jednorodności materii nastąpiło podczas przemiany fazowej, w
bardzo krótkim przedziale czasowym, gdy prędkość c jako kres górny
prędkości zaczynała dopiero stanowić o prędkości ekspansji (aż do dziś). Dzięki
stosunkowo krótkiemu czasowi braku uzgodnienia i stosunkowo małym rozmiarom
układu, nastąpić mógł szybki powrót do wzajemnego kontaktu, a dziś
wszyscy widzą wszystkich. Czynnikiem sprzyjającym było też to, że w momencie
tym wartość inwariantu c, była maksymalna, zgodnie z ustaleniem, będącym
wynikiem eliminacji innych możliwych opcji. Opisałem
to w eseju o
oscylacjach Wszechświata. Taki właśnie
przebieg wypadków spowodować musiał też nierównomierne wymieszanie się ciemnej materii z tą, która
zaewoluowała ku formom świecącym. Opisane wyżej doświadczenie z lejkiem byłoby
upoglądowieniem czegoś dość bliskiego temu, co mogłoby
prowadzić do tego, co chciałoby się nazwać rzeczywistością. A w tej „rzeczywistości” ciemna materia ściągnęła ku sobie materię wodorowo-helową tworząc
zalążki zbiorowisk galaktycznych, a także samych galaktyk, a nawet gwiazd.
W artykule drugim traktującym o plankonach, zwróciłem uwagę na to
czym może być ciemna materia, rozwiązując tym ostatecznie, pod warunkiem
słuszności proponowanego modelu, ewentualnie, sprawę niejednorodności wizualnej
obiektów świecących. Kontynuację
tej myśli stanowi esej pt. „Jak powstały
galaktyki” na bazie przekonania o istnieniu
ciemnej materii (i oczywiście na bazie dualnej grawitacji). Czy to tylko
czcza fantazja, czy też fantazja ze źdźbłem prawdy (naukowej, nie koniecznie
obiektywnej), przekonamy się... Wieczność jest najlepszym lekarstwem na
niecierpliwość.
Rozumowanie badaczy poszło jednak
inną drogą. W inflacji widzieli (trzeba przyznać, że nie wszyscy) przyczynę
obserwowanej niejednorodności rozkładu materii. Dzięki usilnym staraniom grupy
badaczy, we wrześniu 1989 roku umieszczony został na orbicie okołoziemskiej,
wspomniany już kilkakrotnie, satelita badawczy o nazwie COBE (Cosmic Background Explorer), którego zadaniem było badanie promieniowania
tła. Wynik przeszedł najśmielsze oczekiwania. Anizotropia temperatury
promieniowania reliktowego została wykryta. Choć bardzo mała, „była
wystarczająco wyraźna, by urealnić hipotezę inflacji”…Za sprawą bardzo
precyzyjnych pomiarów przeprowadzonych przez tego satelitę, astrofizycy
uzyskali potwierdzenie słuszności sądu, że promieniowanie tła ma rzeczywiście
cechy promieniowania termicznego ciała doskonale czarnego. Wynik ten właściwie
stanowił ostateczny werdykt w sporze o to, czy Wielki Wybuch miał miejsce – na
jego korzyść...A „inflacja” zabrała się na łebka. Przecież sama hipoteza inflacji dostosowała swe parametry
do wyników obserwacji. Nie dziw, że potwierdzają one jej słuszność... chociaż, czy naprawdę słuszność pomimo
historii z promieniowaniem reliktowym, opisanej na
początku pierwszej części (A) tego eseju (i
poniżej)? Same
wyniki badań dotyczących małych niejednorodności, badań prowadzonych do dziś, a
więc nie zakończonych jeszcze, wcale nie muszą sugerować ich inflacyjnego
pochodzenia o czym się już zdążyliśmy przekonać.
Także odkrycie (ogłoszone 17 marca 2014 i mocno nagłośnione przez media, a dziś już
cisza)* nie jest dowodem zajścia inflacji, choć potwierdza, że
miał miejsce jakiś proces
przyśpieszonej ekspansji – może chodzi nie tyle o inflację, co
o urelę opisaną przeze mnie w wielu miejscach. Ale to wcale nie znaczy, że rozmiary Wszechswiata są
znacznie większe niż hubblowskie – co dziś się sądzi. Wszak nie dałoby to możliwości
trafnego przewidzenia długości fali promieniowania reliktowego, o czym
wspomniałem powyżej.
Mimo wszystko być może to
ja nie mam racji... A jeśli ta niewidzialna część oddala się szybciej, niż
światło? To nie ma z nią kontaktu. Należałoby więc wymyślić twierdzenie, że
wszystkie obliczenia dotyczyć mogą wyłącznie części widzialnej, czyli tej poruszającej się z prędkością podświetlną
(faktycznie i potencjalnie – w związku z koncepcją łącznościową). Tak, ale obserwator z kwazara patrząc w tę samą
Jeśli zasada kosmologiczna obowiązuje w całym wielkim mega-wszechświecie (Dlaczego nie miałaby obowiązywać? Przecież obserwator może znajdować się wszędzie.), a horyzont zamykajacy obserwowalny Wszechświat oddala się od nas z prędkością
niezmienniczą, to obiekty oddalone bardziej, niż ten horyzont, siłą rzeczy
oddalać się powinny, zgodnie z prawem Hubble'a, z prędkością większą – te dalsze nawet ze znacznie większą.
W ślad za tym nasunąć się może przypuszczenie, że jeśli całość tworzy to, co
stanowiło zawartość pełnego bąbla pola inflatonowego (czyli
tworzy nasz pełny wszechświat), to
prędkość ekspansji, jako kres górny prędkości względnych, powinna być
prędkością z jaka rozszerza się
powierzchnia tego (byłego) bąbla,
stanowiąca prawdziwy horyzont. Właśnie
to powinna być prędkość niezmiennicza (jako jednakowa dla wszystkich
obserwatorów prędkość ekspansji, zgodnie z konkluzją wyjaśniającą istnienie
prędkości niezmienniczej, w artykułach
poprzednich). Z całą pewnością to prędkość może nawet miliony razy większa od c. Prędkość c nie może więc być niezmiennicza, wbrew
temu, co wiemy o niej z doświadczenia. Wniosek: Chyba jednak to, co widzimy
jest wszystkością, wbrew sądom powszechnym.To urealnia też hipotezę o zajściu przemiany fazowej wraz
z zakończeniem ureli.
Twierdzi się, że inflacja
wyeliminowała monopole magnetyczne. Inna rzecz co sądzić można o ich realności
fizycznej (uwaga na ten temat w części pierwszej tego
eseju).
To, że Wszechświat rozwija się według modelu krytycznego, jest ponoć też
wynikiem inflacji. Czyżby? Patrz artykuły poprzednie. Co więc z inflacji zostało? Przede
wszystkim to, że istnieje gdzieś tam świat dla nas niewidzialny, niemożliwy do
wykrycia. Nostalgia za niewidzialnym jest cechą bardzo ludzką, z tym, że jest
to raczej psychologia.
Wróćmy do naszej relacji. Wiadomo już (z moich doniesień), że masa materii świecącej
mniejsza jest od masy umownej Wszechświata (CMU), tworzącego przestrzeń płaską. Przypominam, że w naszym oszacowaniu uznaliśmy, że „nawet”
pięciokrotnie. Nie biorę tu pod uwagę tych nieszczęsnych 70%, jakie dodano za sprawą ciemnej energii (i stałej
kosmologicznej), którą uważam za przemijające, choć
mocno nagłośnione kuriozum (Przedwczesny Nobel uciszył
wątpiących – nie dla dobra nauki.). [Dodano,
gdyż obserwacyjnie wyznaczony parametr gęstości był dużo mniejszy od jedności.
Jak pamiętacie, ja poszedłem inną drogą.]
Przy tym masa Wszechświata sukcesywnie
rośnie.
Mechanizm jej wzrostu wyjaśniłem w poprzednich artykułach. Jak wiadomo, resztę masy substancjalnej stanowi masa
ciemnej materii. Właściwie dzięki niej, Wszechświat pod względem rozkładu
przestrzennego materii (uwzględniając
lokalną masę grawitacyjną) jest bardziej
jednorodny niż to widać, pomimo nadspodziewanych intensywnych ruchów materii
nie uzasadnionych lokalną grawitacją. [Dla
przypomnienia, nasza galaktyka porusza się z prędkością około 600 km/s i to nie
w kierunku którejś z bliskich galaktyk, lecz w
stronę Wielkiego Atraktora (Nie chodzi o zbliżanie się (do nas) galaktyki Andromedy, z
prędkością ok. 300 km/s względem Słońca i ok.
100 km/s względem Drogi Mlecznej).] Niektórzy badacze w fakcie tym widzą jeszcze jedno
potwierdzenie słuszności hipotezy inflacji. Czy tylko inflacji? Właściwie potwierdzenie tylko tego, że inflacja nie jest z tym faktem sprzeczna. Stąd na razie jeszcze daleko do faktycznego
związku przyczynowego.
Jest
rzeczą zadziwiającą, że w ogóle istniejemy. Gdyby ilościowe cechy przyrody były
tylko nieznacznie inne, Wszechświat, albo by wcale nie istniał, albo wyglądałby
zupełnie inaczej. Gdyby oddziaływanie „silne” było tylko o drobinkę silniejsze,
zawartość helu byłaby dużo większa, co miałoby niebagatelny wpływ na
kształtowanie się gwiazd i na skład chemiczny materii. Gdyby były o drobinkę
słabsze, istniałby w zasadzie tylko wodór. [A jeśli wszystkie oddziaływania są manifestacją jednego tego
samego oddziaływania – grawitacji?
Wówczas nie dziw, że jest właśnie tak, jak jest. Już pomijając to, że bazowanie
na równaniu Friedmanna uznaliśmy za niezbyt miarodajne.] Gdyby tempo ekspansji było tylko troszeczkę mniejsze (o 10^-14 ), Wszechświat już dawno by się zapadał, a troszkę większe (o 10^-6 ), gwiazdy by w ogóle nie powstały. Wiemy o tym dzięki
symulacjom komputerowym (opartym na określonych,
tradycyjnych (OTW), założeniach, które nie koniecznie muszą być
słuszne). Stephen Hawking powiedział, że prawdopodobieństwo naszego istnienia
równe jest prawie zeru. Widocznie istnienie nasze jest jedyną istniejącą
opcją. Tak trudno dopowiedzieć to jedno zdanie?
Wszechświat nie jest bytem stworzonym przez
zdarzenia losowo przypadkowe, zgodnie ze zdeterminowanym sposobem indeterministycznego
myślenia, opieczętowanym przez mechanikę
kwantową – u bardzo wielu. Wszechświat jest
nawet faktem zdeterminowanym. Dowodem tego jest nasze istnienie. Do tego
stopnia? Jeśli jest więc sens mówić o prawdopodobieństwie, to tylko po to, by
stwierdzić, że równe jest jedności, wbrew autorytatywnemu sądowi Hawkinga (i innych, pomijając paplaczy), z całym szacunkiem
dla jego dorobku naukowego. A zasada antropiczna?ª Nie zawsze zażywanie
antropiny jest korzystne. Teraz ktoś zacznie podejrzewać mnie o to, że pochodzę
z Nibiru.
3. A jak
się to ma do oscylacji Wszechświata?
Zatem, czy inflacja była przyrodniczą koniecznością? Nie ma
innego scenariusza dla początku Wszechświata? Jak się to ma do przewidywanego
(a właściwie planowanego przeze mnie) powrotu w wyniku kontrakcji Wszechświata?
Wiele wskazuje przecież na to, że Wszechświat oscyluje.
Czy w końcowej fazie zapaści zajdzie
antyinflacyjny kolaps? Czy możliwa tu jest zapaść przyśpieszona w fazie
poprzedzającej zatrzymanie tuż przed ponownym wybuchem?
To by było trochę dziwne, jeśli by miało się
to zatrzymać. Chyba,
że nie ma zamiaru zatrzymać się po to, by
wybuchnąć inflacją po drugiej stronie lejka...
Może więc jednak opóźnienie?
Czy tak, czy owak, w procesie tym powinna uczestniczyć także materia,
która miałaby powrócić z zaświatów, to znaczy ta, która wskutek inflacji,
znalazła się poza horyzontem i dziś jest niewidoczna,
ta ponoć znaczna część Wszechświata. Dla nas
oddala się ona
z prędkością większą, niż niezmiennicza prędkość horyzontu (bo jest dalej,
zgodnie z prawem Hubble'a). Czy istnieje możliwość powrotu tej materii i
uczestnictwa we wspólnym kolapsie? Zbadajmy to, nawet jeśli z góry wiemy, że to nonsens. Przede
wszystkim zapytajmy: Jak wszystko to jednak wyhamuje, najpierw do prędkości
światła (zakazanej przecież dla materii o niezerowej masie) [Pamiętamy o uwadze kursywą, zaznaczonej kółeczkiem º], następnie do prędkości zerowej, podczas ostatecznej zapaści? Właściwie,
granicy określonej przez prędkość światła nie może przekroczyć żadne ciało o
niezerowej masie spoczynkowej (nie może też przekraczać obiekt o masie zerowej,
gdyż taka jest jego „naturalna” prędkość). Nie
chodzi tu przecież o węzły monokryształu, ktorych względna prędkość (gdy się rozszerza) może
być dowolnie wielka (nie nieskończona), gdyż nie kontaktują się ze sobą.
Jeśli zatem w wyniku inflacji część wybuchającej formacji znalazła się po
drugiej stronie osi c (w jaki sposób, nie ważne), to już wrócić nie
może. W tej sytuacji chyba również ponowna zapaść całości nie jest możliwa, a
Wszechświat nie oscyluje, lecz rozszerza się w nieskończoność. Temu jednak
zdaje się przeczyć ograniczona zawartość materialna Wszechświata. Zatem,
niech mimo wszystko oscyluje, a z problemem przekraczania granicy c,
załóżmy, że się jakoś „uporamy
w przyszłości”. Przecież tylko testujemy sprawę i świadomi jesteśmy, że w gruncie rzeczy problemu nie ma,
gdyż granica nie musi być przekraczana. Po prostu Wszechświat obserwowalny jest
Wszystkością. Pamiętamy o tym. [A tak w gruncie rzeczy,
czy te dalej (niewidoczne) rzeczywiście oddalają się od nas z prędkościami
nadświetlnymi? Przecież gdy pojawiły się cząstki o dodatniej masie, ich
prędkość względna była mniejsza od c. To chyba zakończyło proces inflacji. To
dlaczego ich nie widać? No tak, paradygmat łącznościowy. Mamy czekać aż się
pojawią. Ale przecież...] Jaki więc byłby wówczas mechanizm fizykalny
takiej zapaści? Czy cała ogromna energia schować się ma na moment w fałszywej
próżni po to tylko, by się znów ujawnić wybuchem stanowiącym wrota do nowego
żywota (…)? Z jakiej przyczyny? Bo tak zachciało się kapryśnemu Stwórcy? Raczej
nie Jemu.
Jeśli już, to jak zatrzyma się (lub co ją
zatrzyma) ta antyinflacja, redukująca przecież przestrzeń w sposób wykładniczy?
Chyba się wcale nie zatrzyma. Po prostu będzie erupcją, wielkim wybuchem „po
drugiej stronie” (lustra?). Tam będzie inflacją, ku radości tych,
których stworzy nowe wcielenie wszechświata i...fantazja uczonych. To bardzo
atrakcyjna opcja (dla dziennikarzy). Ja osobiście (proszę o wybaczenie) optuję za modelem Wszechświata oscylującego, który, choć mniej błyskotliwy, posiada cechy
modelu bardziej spójnego logicznie i chyba bazującego na faktach obserwacyjnych w większym
stopniu, niż modele medialne, w których nie wiadomo już, co posiada cechy
naukowości, a co opiera się jedynie na wydumaniach nieposkromionej fantazji. Pozwalam
sobie nawet na stwierdzenie, że model Wszechświata
oscylującego służyć może nawet za kryterium spójności
hipotez i teorii pretendujących do opisu materii w szczególności i ogólnie
Wszechświata. Powrócimy jeszcze do tego motywu. Odrzućmy więc opcję antyinflacyjnej
zapaści, a także nieskończonej ekspansji. Dlaczego? O tym także dalej.
Można
przypuszczać (zresztą, nie po raz pierwszy w historii), że „wybuch”,
zapoczątkowujący ekspansję Wszechświata, czyli gwałtowne, rozszerzanie się w
początkowej fazie ekspansji, był wynikiem odpychania niezwykle silnego, choć o
bardzo krótkim zasięgu. Zasięg ten, czyli maksymalna odległość między
najbliższymi sąsiadami „pokłóconymi” (węzłami sieci), musi być mniejszy, chyba
co najmniej o jeden rząd od zasięgu sił jądrowego
przyciągania (10^-15m
). Teoria inflacji w zasadzie coś takiego zakłada. Oto słowa
samego Alana Gutha: „Fałszywa próżnia prowadzi w efekcie do silnego odpychania
grawitacyjnego”*.
Dlaczego jednak w myśl teorii (z punktu widzenia przyrodniczo-filozoficznego),
to „odpychanie grawitacyjne prowadzi do wykładniczej ekspansji
Wszechświata”? Jeśli bowiem mowa o odpychaniu grawitacyjnym, tak na „chłopski
rozum”, siła odpychania powinna maleć wraz z odległością, a to oczywiście wyklucza rozwój wykładniczy. Poza tym, niech się
szanowni inflacjoniści zdecydują, czy chodzi o odpychanie, czyli siłę, rzecz na
wskroś newtonowską, czy też o wzrost wzajemnych
odległości poszczególnych elementów wskutek rozszerzania się czasoprzestrzeni? Otóż to. W hipotezie inflacji chodzi o zakrzywioną (bąbel)
przestrzeń pola inflatonowego (wprowadzonego
ad hoc), kojarzącą się automatycznie z grawitacją (cóż, zdeterminowane skojarzenia). A przecież cała ta
teoria (GUT) ma tyle współnego z grawitacją, co pobożne życzenia.
Jeśli przyjąć, że na samym początku
Wybuchu nasz obiekt stanowił uporządkowaną strukturę, coś w rodzaju monokryształu, to siła wzajemnego oddziaływania (grawitacyjnego odpychania) elementów stanowiących
węzły tej sieci, spowodować musiała ich ruch przyśpieszony. Dla uproszczenia
rozważań, bez wpływu na istotę rzeczy, przyjmijmy, że węzły te są identyczne.
Chwilowe, względne przyśpieszenie sąsiednich węzłów tej sieci (nawet nie ważne czym są, a
my już wiemy) było jednakowe wszędzie, co oznacza, że zwielokrotniało
się w odniesieniu do dalszych sąsiadów (węzłów sieci). Po bardzo krótkim czasie
prędkość dalszych sąsiadów musiała więc być już bardzo wielka. Rzeczywiście, rozwój czegoś takiego musiał być wykładniczy (2ⁿ). Zauważmy, że byłoby to przy tym
zgodne z zasadą kosmologiczną. Ten prosty model tłumaczy chyba lepiej (niż model inflacyjny) przyśpieszoną ekspansję – od samego początku (a nie po jakimś
czasie) i możliwość tę, że prędkość względna (odpowiednio odległych sąsiadów)
mogła być większa, nawet znacznie, od prędkości światła. W tym przypadku nie
chodzi jednak o przekraczanie granicy c, tym bardziej, że bardziej
odległe od siebie węzły nie są ze sobą w kontakcie, nie jest możliwa łączność
między nimi; wszystkie przy tym są w dokładnie tej samej sytuacji.
Nie potrzeba też rozszerzać przestrzeni
(dla wyzwalającej się energii próżni), by pogodzić się z prędkością
nadświetlną. Sprawę na siebie bierze uporządkowana struktura („kryształ”)
obiektu gotowego do wybuchu i odpychanie grawitacyjne w
najbardziej elementarnej skali. Nie ma więc początkowej osobliwości, co
oznacza, że nie ma też mowy o inflacji.
Wniosek stąd, że nawet jeśli na jakimś „wstępnym” etapie
Wybuchu prędkość względna przekraczała (nie ważne w jakim stopniu) prędkość światła,
to gdy ten „kryształ” pękł, prędkość względna (chyba) była co najwyżej równa c.
Była to maksymalna prędkość względna
rozszczepionych elementów wcześniejszego monolitu. [Chodzi o to, że
nadświetlna prędkość istnieć mogła tylko i wyłącznie jako prędkość względna
odległych sąsiadów, węzłów uporządkowanej sieci, nie mających ze sobą
bezpośredniego kontaktu. Także w naszym świecie byłoby to możliwe. W gruncie rzeczy trudno też tę prędkość nazwać nadświetlną. Chodzi o to, że
kryterium stosunku do prędkości światła w okresie Ureli nie miało sensu.]
Nie była to jednak prędkość c o wartości „na zamówienie”. Jednakże
była to już niezmiennicza prędkość ekspansji,
w związku z jednorodnością i izotropią materii (zasada kosmologiczna). Jej
wartość w tym momencie, jak wiemy, była największa (w związku z najwyższą wówczas temperaturą), by potem maleć, najpierw szybko, potem bardzo powoli, aż
do inwersji (patrz artykuł: „Wszechświat
oscylujący A”). Musiała więc nastąpić
przemiana fazowa, związana z zerwaniem wiązań między węzłami sieci, gdy
odległość między nimi przekroczyła określoną (dla nas na razie nie znaną),
wartość. O przemianie fazowej była już mowa niejednokrotnie. Tu opisana została z grubsza jakby z innej strony.
Jak widać hipoteza zakładająca
oscylacje Wszechświata stanowić może niezłe
kryterium poprawności sądów, hipotez, a nawet teorii. (Zwróciłem na to uwagę już powyżej.) W dodatku przyjęcie za możliwe, istnienia
początkowego „krystalicznego tworu”, mononlitu
o określonych rozmiarach i szczególnych cechach topologicznych (dziś jeszcze
nie znanych), stanowi doskonałą bazę heurystyczną dla kontynuacji badań. Jak wiadomo, tej właśnie przyśpieszonej ekspansji nadałem nazwę Urela.
Jeśli już mówimy o odpychaniu, spójrzmy na nukleony.
Jakieś odpychanie między nimi rzeczywiście istnieje. Gdyby nie istniało,
nukleony przecież przeniknęłyby się wzajemnie, same
też miałyby punktowe rozmiary, właściwie wszystko sprowadziłoby się do punktu. [„Zaraz,
przecież nukleony są fermionami, więc nie mogą, zgodnie z zakazem Pauliego,
przenikać się wzajemnie”. To jest tylko regułka.
Rzecz opisałem (na bazie grawitacji dualnej) w pierwszej
serii pięciu
artykułów. Zgodnie z moim
przypuszczeniem, już tam, źródłem zakazu Pauliego jest grawitacja dualna.] Nasze istnienie przeczy temu. W rzeczywistości odpychanie
to rośnie wydatnie wraz z maleniem odległości, na tyle, że objętość jądra
atomowego, prawie równa jest łącznej objętości nukleonów rozdzielonych. Tak
nawiasem mówiąc, świadczy to pośrednio o złożoności strukturalnej nukleonów i o tym (pośrednio), że ich rozmiary określają stan
równowagi między wzajemnym przyciąganiem, a odpychaniem (grawitacyjnym) elementów tej struktury, odpychaniem bardzo silnym – przecież pamietamy odpychanie między plankonami (tu nie
wnikamy w szczegóły). Rzeczą właściwie niewykonalną jest
ścieśnienie jądra (tak, jak nieściśliwą jest ciecz). To
fakt doświadczalny. To niezwykle silne odpychanie, być może uniemożliwia
pełną zapaść grawitacyjną obiektów masywnych, czyniąc czarną dziurę (tą z
osobliwością) czymś raczej fikcyjnym. Wszak nawet supermasywny Wszechświat
zatrzymał się tuż przed swym wspaniałym
odrodzeniem. A co dopiero jakaś tam gwiazda, nie koniecznie pierwszej wielkości
(?). Można więc zaryzykować (i to jak zaryzykować...) twierdzenie, że czarne dziury (z osobliwością) nie istnieją, natomiast nie można
wykluczyć istnienia obiektów zamkniętych
przez horyzont grawitacyjny, tych mianowicie, których gęstość średnia jest
niewiększa, niż gęstość materii jąda atomowego. Gęstość średnia takich
obiektów, jak już wiadomo, jest odwrotnie proporcjonalna do
kwadratu ich masy (tak, jak w przypadku Wszechświata) –
patrz artykuł o grawitacji Wszechświata, a
także esej poświęcony czarnym dziurom. Cierpliwości.
Interesujące, że równowaga między
(„silnym”) przyciąganiem a odpychaniem między nukleonami w krótszym zasięgu
(czyżby jednak antygrawitacja?), niedopuszczającym do nieskończonego zapadania
się, sugeruje unifikację tych oddziaływań, do tego stopnia, że odpychanie to
stanowi składową część oddziaływań silnych w ich opisie teoretycznym. Dodajmy
do tego, że w samych początkach zunifikowane były wszystkie oddziaływania, z
grawitacyjnym włącznie, a właściwie istniała
wyłącznie grawitacja. Pozostałe oddziaływania, jak już niejednokrotnie
zaznaczałem, są wynikiem wtórnym oddziaływań określonych układów
grawitacyjnych. Kto wie, być może rozpad słaby jest uzewnętrznieniem się
efektu odpychania grawitacyjnego? Pomysł ten stanowi jeden z
elementów treści eseju poświęconego neutrinom Jeśli tak, to właśnie neutrino,
uczestniczące przecież w rozpadach promieniotwórczych, sprawia swą obecnością
wspomniany efekt odpychania. W tym kontekście zgoda na tezę, że grawitacja to
tylko i wyłącznie przyciąganie, oraz zatwierdzenie paradygmatu metodologicznego
bazującego na podejściu łącznościowym, wyklucza właściwie możliwość unifikacji
oddziaływań, uwzględniającej grawitację. Odnoszę wrażenie, że w nowej teorii
unifikacyjnej, powiedzmy „NewGUT” nie pojawią się już monopole magnetyczne, a
wydarzenie typu inflacji, jeśli miało miejsce, nie będzie papierowym efektem
rozważań z pogranicza metafizyki.
Mimo wszystko, oto, pokrótce, przebieg aktu
Stworzenia, Genezis, w oparciu o dzisiejszą wiedzę i
dzisiejszy stan zapatrywań (z moimi wtrętami).
Wszechświat od początku swego istnienia przeszedł pewną liczbę przemian
fazowych. Okres pierwotny (do 10^-42s –czas Plancka, nie jest (jak na razie i nie licząc moich konkluzji) dany opisowi szczegółowemu. To okres biblijnego Chaosu (w języku Biblii brzmi to: tohu
wawohu, czyli pustka i chaos)**Ja jednak w swojej pracy przedstawiam model Wielkiego
Wybuchu od samego początku. Warto tę rzecz właśnie tu zaznaczyć. Temperatura
w tym momencie szacowana jest na 10^32K. Jeśli w ogóle ma sens użycie wielkości
fizycznej opisującej stan układów istniejących dziś (dla
tego, co istniało wtedy). Oczywiście nie jest
to temperatura uczciwie wyliczona, jak myślałby
ktoś. To po prostu tzw. temperatura Plancka.
Zauważyłem już to w innym miejscu. Na temat sensu mówienia o temperaturze na samym
początku ekspansji, a także, kiedy w ogóle pojawiła się, wypowiedziałem się już
w innym miejscu. Warto jednak przypomnieć, że entropia
na samym początku równa była zeru. Już choćby dlatego trudno mówić o konkretnej
wartości temperatury (jeśli uznamy za słuszną, dlaczego nie, trzecią zasadę
termodynamiki, w sformułowaniu dotyczącym
idealnego kryształu: zerowa temperatura – zerowa entropia.). A
tu chcą, aby temperatura była najwyższa z możliwych.
Wróćmy do relacji. W tym okresie chaosu wszystkie oddziaływania były
zunifikowane. Wtedy właśnie, zgodnie z tą relacją, wyizolowała się grawitacja. [Proces ten
próbuje opisać teoria superstrun, będąca nota bene na etapie „prób i błędów”,
na razie bez rezultatów jednoznacznych w potwierdzeniu doświadczalnym lub
obserwacyjnym, choć przyznać trzeba, że wnosi coś nowego, coś budzącego
nadzieję na postęp w zrozumieniu rzeczy. Ja osobiście poszedłem jednak w innym kierunku.
Pisałem już o tym.]
Pozostałe oddziaływania na razie zunifikowane były w GU(T)ciu. Pojawiają się
cząstki X i monopole. I wtedy, po upływie czasu 10^-35 – 10^-34s
następuje inflacja.
Wszechświat rozrasta się w sposób wykładniczy, nawet 10^30 razy, pomimo bardzo
krótkiego czasu. Proces zakończył się bowiem w chwili 10^-33s.
Co spowodowało ustanie inflacji? W jakim fizycznie momencie? Co do tego
nie ma jasności. Najlepszym wyjściem
byłoby to, że nasz balonik pola inflatonowego w pewnym momencie pękł i wszystko się rozproszyło.
Pękł jak bańka mydlana. Byłaby to nasza
przemiana fazowa. Więc po co nam balonik, jeśli wiemy, że chodzi po prostu o
zwykłe odpychanie grawitacyjne, o grawitację dualną? Do
balonowania zobowiązuje nas autonomiczna przestrzeń.
Co się działo
po ustaniu inflacji? Jaka była materia w pierwszych chwilach po tym? Kontynuuję relację. Co wiadomo, to to, że
aż do chwili 10^-11s panowały warunki, których dziś w naszych laboratoriach
niesposób odtworzyć. Do tego konieczne są energie dziś nie osiągalne nawet w
największych akceleratorach. Można sądzić, że wtedy właśnie wyizolowały się
oddziaływania elektrosłabe (wraz z silnymi, z którymi tworzyły przedtem
jedność). Po upływie 10^-11s, oddziaływania elektromagnetyczne oddzieliły się od słabych.
Pojawiły się elektrony (leptony) i kwarki (być może także cząstki bardziej
egzotyczne, które nie są nam znane). Jeśli
ustalenie to jest wiarygodne, to zerową masę grawitacyjną
(zgodnie z moimi fantazjami) miał Wszechświat w tym właśnie momencie, a w
chwilę po tym pojawiła się niejednorodność strukturalna w pierwszych oznakach
fraktalizacji, a także ruszyła ekspansja hubblowska. W momencie tym (dopiero)
pojawiło się promieniowanie elektromagnetyczne.
Po upływie czasu 10^-4s
od początku, kwarki
zaczęły łączyć się dając lawinę cząstek (wraz z ich antycząstkami), wśród nich
oczywiście nukleony. To zintensyfikowało wydatnie procesy kreacji i anihilacji,
zachodzące w morzu fotonów. Część z tych fotonów dociera do nas jako promieniowanie
tła. Już wcześniej ujawniła się przewaga cząstek nad antycząstkami, ponoć z
powodu niesymetrycznego rozpadu cząstek X i ich antycząstek (wspomniano o tym
na początku). Inną przyczynę, chyba bardziej strawną (i
mniej obawiającą się brzytwy) tej przewagi podałem w artykułach poprzednich, w
szczególności tych poświęconych oscylacjom Wszechświata.
Po upływie około minuty istniały już
pierwsze jądra atomowe, oprócz protonów: deuter, tryt, dwa izotopy helu, a w
końcu także lit, choć w ilości bardzo niewielkiej w porównaniu z wodorem i
helem. Cięższe pierwiastki nie powstały, nie zdążyły powstać, gdyż temperatura
była już zbyt niska, a gęstość zbyt mała. Zaczną pojawiać się po kilkuset
milionach lat w pierwszych gwiazdach. Temperatura stopniowo obniżała się. Po
około trzystu tysiącach lat spadła do trzech tysięcy kelwinów. Elektrony
wychwycone przez pole jąder zaczęły okrążać je tworząc atomy. Energia fotonów
promieniowania wypełniającego przestrzeń była (statystycznie) zbyt mała, by
wyrwać elektrony z ich orbit. I tak materia substancjalna oddzieliła się od
promieniowania. Proces ten (nazywany jest rozprzężeniem) zakończył się po
upływie około 700.000 lat od początku ekspansji. Był więc rozciągnięty w czasie.
Fakt ten, (znikoma) anizotropia i (drobna)
niejednorodność temperatury promieniowania reliktowego, wykryta dzięki pomiarom przeprowadzonym z pomocą satelity
COBE, mają wspólne
źródło (Pisałem o tym w części A).
Patrząc na odpowiednio dużą połać nieba
widzimy coś, co przypomina nam pianę,
której część białą stanowią obszary świecące, a czarna być może jest pustką. Pasma gromad galaktycznych
utworzyły się tam, gdzie była ciemna materia. Rzecz tę potwierdziły badania
przeprowadzone z pomocą teleskopów satelitarnych – poprzez badanie efektów
soczewkowania grawitacyjnego. Cechy fizyczne ciemnej
materii sugerują na razie tylko hipotezy. Ja
osobiście pozwoliłem sobie na opis tej materii, jako byt konkretny, w sposób
dosyć koherentny, bazujący na przyjętej w mym modelu dualności grawitacji, a
także na przyjętym tylko w mych pracach, istnieniu bytu elementarnego absolutnie, który utożsamiłem (i nazwałem) z plankonem (patrz seria artykułów o dualnej grawitacji).
Jak więc doszło do ubicia tej pianki? Sądzę,
że był to proces rozciągnięty w czasie. Jak już wielokrotnie zaznaczałem, miało to miejsce
jeszcze wtedy, gdy materia była stosunkowo gęsta. Z tych dwóch czynników, jeden
(gęstość) umożliwił zajście fluktuacji, drugi (czas) pogłębił te fluktuacje, a
trzeci, dotąd nie wymieniony: dość szybkie obniżanie się gęstości materii w
miarę postępu ekspansji, spowodował, że od tego, co się już stało, nie było
odwrotu. Kiedy to miało miejsce? Jak już wiemy, tuż po przemianie fazowej, opisywanej wielokrotnie. Inflacji w to nie ma sensu mieszać
z powodów zaznaczonych wyżej, nawet nie jeden raz.
4. Zamiast podsumowania
Mam chyba
mentalność przeżuwacza, gdyż wciąż te same motywy powracają, choć w nieco
innych skojarzeniach. Pozwala to spojrzeć na powracające motywy jakby z innej
strony. Jak bumerang powraca w
skojarzeniach problem prędkości ekspansji znacznie przekraczającej c.
Wyjaśnienia (w ramach hipotezy inflacji, a także
dzisiejszej ogólnej koncepcji), które już padły, nie do końca przekonują
mnie, a cóż dopiero uważnego i krytycznego czytelnika. Według modelu
inflacyjnego, bazującego na koncepcji
friedmannowskiej, rozszerzała się sama przestrzeń, nie ma więc powodu do
niepokoju. Mimo wszystko pytania: „Dlaczego nagle, ni stąd ni zowąd „zachciało
się” przestrzeni to co się jej zachciało (albo samemu polu inflatonowemu
zachciało się pojawić (deus ex machina) i nadąć
do tego stopnia, by zabąblować przestrzeń w wymiarze dla nas nie do ogarnięcia;
co na jedno wychodzi)? Dlaczego wtedy, a nie w innym czasie?”, mimo wszystko nie
są pozbawione sensu, a odpowiedź (wymijająca, gdyż innej nie otrzymamy)
niezależnie od tego, jak bardzo by była uczona, nafaszerowana w dodatku
szczegółami, terminami i równaniami, z całą pewnością nie zadowoli. Wszak
równania wyrażają samą koncepcję, która może być taka lub siaka. Tys
prowda.
Mimo wszystko w warunkach
wyjątkowych prędkość nadświetlna (materii, a nie jako kaprys przestrzeni) jest
możliwa. Powyżej przedstawiłem model czegoś takiego, bazujący na pierwotnym
strukturalnym uporządkowaniu obiektu tuż przed samym początkiem. Zwróciłem też uwagę na to, że
... „trudno też tę prędkość nazwać nadświetlną. Chodzi o to, że
kryterium stosunku do prędkości światła w okresie Ureli nie miało sensu”. Nie przeczy to zresztą
szczególnej teorii względności. Jak się okazało, możliwy do zbudowania jest
model nawet bardziej koherentny,
niż istniejący (i obowiązujący), model, w którym proces podobny do hipotetycznej
inflacji miałby stanowić etap naturalny rozwoju Wszechświata (Od samego
początku!). Co najważniejsze, byłby on pozbawiony kłopotliwych dodatków, choćby
sławetnych monopoli. Nadmienię wiec, że zgodnie z przyjętym w mej pracy
założeniem (bardzo dyskusyjnym zresztą, nawet bezdyskusyjnie odrzucanym), z
prędkością nadświetlną poruszać się, mimo wszystko, może materia (zgodnie z moim przypuszczeniem, neutrina),
nie uczestnicząca zupełnie w oddziaływaniu elektromagnetycznym, materia będąca
reliktem czasów poprzedzających pojawienie się tego oddziaływania. Wskutek
odpychania (grawitacyjnego) w chwili startu,
prędkość mogła więc wzrastać bez ograniczeń, tym bardziej, że chodzi tu o
prędkość „bez kontaktu”, jak to opisane jest powyżej. Dopiero po
czasie, powiedzmy 10^-11s (zgodnie z obliczeniami, w odniesieniu do tej skali już dość
wiarygodnymi i zgodnie z dzisiejszym pojmowaniem spraw), rozdzieliły się
ostatecznie oddziaływania słabe i elektromagnetyczne***.
Czy oznaczałoby
to, że urela trwała znacznie dłużej, niż inflacja? Chyba pytanie to nie ma znaczenia. Albo inflacja, albo
urela. W każdym razie model z urelą nie wymaga istnienia cząstek X, a co za tym
idzie także monopoli. To proces zupełnie inny. Urela skończyła się przemianą
fazową, podczas której powstało wszystko, co dziś istnieje, a rozwój
Wszechświata zyskał cechy, które stwierdzamy dziś. Wraz z początkiem przemiany
fazowej pojawiły się oddziaływania elektromagnetyczne – pojawiło się
promieniowanie – wyodrębniły się fotony, a potem cząstki masywne. Dopiero wtedy więc cała
materia, oprócz neutrin, oddziaływała elektromagnetycznie. [Gdy się już pojawiło to
oddziaływanie, cała materia, która się wtedy wyodrębniła, siłą rzeczy musiała w
tym oddziaływaniu uczestniczyć – tak na chłopski rozum. To to, co dziś stwierdzamy.] Dodam,
że grawitacyjna masa Wszechświata, na
moment, równa była wówczas zeru, a gdy, zaraz po tym
pojawiły się cząstki masywne, neutrina powodowały ich rozpad – dały o sobie
znać (właśnie wyodrębnione, zgodnie z teorią) oddziaływania słabe. Same
neutrina pojawiły się widocznie wcześniej. Będzie o tym w poświęconemu im
eseju.
Wynalazek inflacji jest
wynikiem naturalnego biegu wydarzeń, gdyż: „Jak wyjaśnić inaczej wszystkie
fakty obserwacyjne bazując na teorii stanowiącej właściwie szczyt dokonań
fizyki ostatnich lat?”. Wraz z tym jednak, do dziś nie wiadomo (nie licząc moich popełnień), bez „patentów
unikowych” z pogranicza dobrych chęci i metafizyki, co stanowi bazę
fizyczną dla prędkości nadświetlnej (tej inflacyjnej). Puchnięcie
przestrzeni i bąbel pola inflatonowego, to tylko domysł, a nie fakt ustalony w
wyniku obiektywnej obserwacji. Argument: „Nie można tego wykluczyć” nie może posiadać rangi
roztrzygającej. Uzasadnia tę nadświetlną prędkość, zgodność tego
odgadnienia (hipotezy inflacji) z tym jak
widzimy (lub chcemy widzieć) nasz świat.
[Przy uwzględnieniu wyników obserwacji,
stanowiących sugestię dla modelowania, które jednak nie generuje antycypacji, a
nawet bywa zaskakiwane nowymi obserwacjami.] „To sprawa ekspandującej
czasoprzestrzeni” – mówi się, „wszak dowodem tego (że się to wydarzyło),
jest nasze istnienie. Gdyby nie zaszła inflacja...” Oto przykład dość
niefortunnego zastosowania zasady antropicznej, gdy brakuje argumentów
rzeczowych. Jest to jednak rodzaj wykrętu (szczególnie w tym przypadku), rodzaju
demagogii (na użytek mediów) wobec braku
innych rozwiązań. [Przypomina mi
to „dowody” na istnienie Boga.] Mówi się także: „Prędkość nadświetlna może istnieć, z
tym, że przekaz informacji możliwy jest tylko z prędkością nie większą od c”. [Z tym bym się zgodził – w środowisku materii oddziaływującej elektromagnetycznie. Zgodnie z moimi
przypuszczeniami (uzasadnionymi chyba nie najgorzej w odpowiednim miejscu), neutrina zajmują
miejsce po drugiej stronie osi c.] Jest to rzekoma przyczyna „braku
uzgodnienia”, prowadzącego ponoć do obserwowanej niejednorodności
rozkładu materii. Jak wiemy, istnieje alternatywne
rozwiązanie tej kwestii.
Jest też inflacja (mym skromnym zdaniem) tworem bazującym, w swych podstawach motywacyjnych, na anachronicznym paradygmacie „świetlno-łącznościowym”. Tak to nazwałem, bo
jestem wielki prowokator... może dlatego, gdyż możliwy jest jednak także „bezłącznościowy” ruch
nadświetlny, będący w pełni uzgodnionym ruchem poszczególnych elementów uporządkowanej
strukturalnie całości. W tej specyficznej sytuacji samouzgodnienia,
inflacja wygląda jak nie przypiął i nie
przyłatał. [Przypominam (znów) o hipotezie, że neutrina
znajdują się po drugiej stronie osi c, hipotezie dość solidnie
uargumentowanej – patrz artykuły poświęcone neutrinom.] A wielkoskalowe
niejednorodności? O tym była już mowa wcześniej. Czy zatem rezygnacja z
paradygmatu „świetlno-łącznościowego” da szansę opisu bardziej spójnego
wydarzeń z pierwszych chwil Wielkiego Wybuchu? Wydaje mi się, że tak, w szczególności, gdy uwzględni się dualność grawitacji.
Podstawy dla tego opisu już mamy.
Śmiem twierdzić, że inflacja jest tworem sztucznym, dopasowanym do
tego, co wnoszą badania empiryczne. Jest hipotezą roboczą, wytworem umysłu
poszukującego z samozaparciem i determinacją (ze wszech miar godne to jest
uhonorowania), a nie rzeczywistym procesem bazującym na immanentnych cechach
przyrody. Jest po prostu modelem, jednym z wielu. Jest „sondą zapuszczoną tam,
gdzie oko nie sięga”. „Inflacja” jest hipotezą mającą pogodzić wyniki obserwacji z
teorią (-ami) na razie nie zakończoną i
niezbyt pewną w odniesieniu do skali rozmiarów niezwykle małych, gdzie wraz z ogólną teorią względności załamuje się też mechanika kwantowa.. W skali tej nie można już
przecież patrzeć na cząstki jako punkty materialne. Proszę
o wybaczenie... Kojarzy mi się to z wnioskowaniem archeologów. Dla nich każdy
artefakt, posiadający choćby tylko nieco uwydatnioną część, nazywany jest
dowodem kultu fallicznego...
Nie
mniej istotne jest to, że w teorii zaniedbana jest grawitacja, która z całą
pewnością w rozważanej skali staje się czynnikiem istotnym, jeśli nie
decydującym, szczególnie gdy jest grawitacją dualną. Próby włączenia grawitacji do opisu mikroświata, są
podejmowane, na razie ze skutkiem wzbudzającym „ostrożny optymizm”. Badania
koncentrują się na próbach połączenia ogólnej teorii względności z mechaniką
kwantową. To bardzo trudne, zważywszy na odmienność podejścia tych teorii.
Pierwsza posiada bowiem cechy deterministyczne, druga zaś bazuje na
nieoznaczoności, a jej obliczenia sprowadzają się do wyznaczania
prawdopodobieństw. A przecież bardzo głęboko, przy odległościach porównywalnych
z długością Plancka mechanika kwantowa załamuje się. Podobnie jak ogólna teoria
względności. Co więc dać może połączenie tych tak wrogich sobie anachronizmów?
Czy probablistyczną i nieoznaczoną jednoznaczność będącą cechą absolutnego
zdeterminowania? Pomimo, że cechy materii w dostępnej nam skali
zdeterminowane są w swej nieoznaczoności? To nawet brzmi dość interesująco.
Rezultatem tych prób jest teoria (właściwie klasa teorii) superstrun. W sensie
konceptualnym teoria ta niewątpliwie przybliża nas do sedna, choć na
dzisiejszym etapie nie daje wyników ilościowych jednoznacznych. W moim odczuciu
są trzy przyczyny tego stanu rzeczy. Po pierwsze, jak
już wspomniałem powyżej, bardzo możliwe, że ogólna teoria względności załamuje
się w skali małości dotąd nieosiągalnej; po drugie, załamuje się też mechanika
kwantowa wobec cech deterministycznych przyrody w skali par excellence
elementarnej (Zwróciłem na to uwagę już wcześniej. Po trzecie, teorie
superstrun nie uwzględniają dualności
grawitacji.
Nie wychodzi na dobre
inflacji także konfrontacja z modelem Wszechświata oscylującego, szczególnie
zaprezentowanym w tej książce, modelem „quasi-cykloidalnym”. Teoria w pewnej mierze
spójna z tym modelem, opracowana przez Cartana zakłada istnienie minimalnych,
niezerowych rozmiarów początkowych. Oprócz tego szczegółu, także tę teorię
odrzuciłem, z innych powodów. Omówiłem to w eseju
poświęconym oscylacjom Wszechświata (część A.) Istnienie minimalnych skończonych rozmiarów (a nie osobliwości), właściwie, w sensie konceptualnym, czyni
cały ten rejwach bezzasadnym, tak na pierwszy rzut oka, czyli pomijając inne
aspekty sprawy. Także domniemany brak uzgodnienia własności i procesów,
spowodowany łącznościowym traktowaniem sprawy, oraz sławetne monopole, powinny
chyba otrzymać honorowe miejsce jako przyczynki do historii fizyki. Wszystko to
sprawia też, dla patrzącego z boku, wrażenie mnożenia bytów bez
potrzeby. Same teorie zadziwiają pomysłowością, choć w pierwszym rzędzie
są matematyką, a nie fizyką. Ale nie ma wyjścia, choć traci na tym poglądowość
i możliwość „kontaktu” między przyrodą, a wyobraźnią. W rezultacie tego zdarza
się, że nawet najbardziej „niedorzeczne” wyniki działań
matematycznych zyskać mogą w środowisku akademickim rangę tworów fizycznie
realnych i wzbudzać w co ambitniejszych (młodych) fizykach sporo emocji. Tak nawiasem mówiąc, świadczy to o braku zaufania dla intuicji. Powszechnie sądzi się, że jedyną bazę dla
intuicji stanowi wiedza nabyta (w tym doświadczenie). Nie uwzględnia się
genetycznej spuścizny, wpływu obiektywnych praw przyrody na logiczną strukturę
myśli i doznań psychicznych (poprzez specyfikę budowy mózgu i jej uwarunkowania
fizykaklne). To rodzaj intelektualnego
lenistwa, syndrom czarnej skrzynki, którą jest wybujała matematyka. Sporo jest dziś teorii.
Coraz większe trudności piętrzą się na drodze poznania. [To chyba znak, że trzeba zmienić azymut.] Także hipoteza
inflacji dała początek teoriom, choć sama jest tworem teorii. Można by rzec:
Teoria inflacji jest wynikiem inflacji teorii. Jest ich sporo i będzie jeszcze
więcej, po horyzont. Także w tym przejawia się „Katastrofa Horyzontalna”. Co
jakiś czas pojawiają się nowe pomysły świadczące o usilnych poszukiwaniach
kamienia filozoficznego. Wszystko jednak w obrębie określonej megakoncepcji,
która wcale nie musi być słuszna. W dodatku, jak na razie, właściwie
odwiecznie, człowiek wymyśla teorie by nagiąć Przyrodę do swej ograniczoności.
Nie może być inaczej. Sama Przyroda jednak w istocie jej praw jest dużo
prostsza. Mawiają, że teoria by być słuszną, powinna być wystarczająco
zwariowana. Być może jest w tym coś, chociaż wynika stąd, że świadomość ludzka
daleka jest (na razie?) od zrozumienia Przyrody w pełni jej istoty. Mnogość
teorii i mnożenie bytów wcale nie świadczy o głębii zrozumienia, wprost
przeciwnie, wszak jest cechą poszukiwań. W dodatku w
teoriach odbija się też projekcja specyfik kulturowych i mentalnych u ludzi
nauki wywodzących się z różnych środowisk. To bardzo wzbogaca, ale nie ułatwia. A jednak fundamentalne
prawa Przyrody są zadziwiająco proste. Prawdziwe jej cechy określone przez te
fundamentalne prawa dają się wyrazić w sposób prosty i klarowny. W każdym
prawdziwym odkryciu zadziwia prostota i logika opisu. Czy cechą „zwariowaności” jest
prostota? Tak by to wyglądało. Niech za przykład służą osiągnięcia Newtona,
Maxwelle’a, Einsteina i innych. Stanowi to wskazówkę, choć nie ułatwia
poszukiwań.
Hipoteza inflacji stanowi poważny krok na
przód w poszukiwaniach prawdy, niezależnie od tego, w jakim stopniu adekwatna
jest z realnością przyrodniczą. W pracy swej dałem wyraz
swym wątpliwościom, których przyczyną jest nie koniecznie ograniczoność mych
kompetencji w rozważanym temacie. Ja ze swej strony opisuję koncepcję, tym razem bazującą na przesłankach fizykalnych konkretnych,
„namacalnych”, na grawitacji dualnej – tu
wyłącznie ja jestem specjalistą, oraz na założeniu, że wczesny Wszechświat, nie
zawierający materii oddziaływającej elektromagnetycznie, mógł ekspandować z prędkością dowolnie dużą (by nie powiedzieć: nadświetlną). Można by to nazwać Pierwszą
Ekspansją, od czasu zero do momentu przemiany fazowej. Sam proces
nazwałem, jak wiadomo, URELA (Ultra-relativistic Acceleration). Po prawdzie,
imię takie dałbym swej córce (mam tylko synów).
* *
*
ª) Zasada
antropiczna (niejednokrotnie wspominałem o niej) w wersji
uproszczonej to zasada orzekająca, że istnienie człowieka stanowi dowód na to,
że świat zbudowany jest tak, a nie inaczej. W
szczególności chodzi o wartości liczbowe stałych fundamentalnych takie, by umożliwić powstanie życia i oczywiście człowieka. Dla mnie to zakamuflowana forma
teizmu, zastępowania immanentnej przyczynowości obiektywnego świata
przyrodniczego, przez antropocentryczną celowość. W tym kontekście sama istota
Bóstwa byłaby nawet podporządkowana istocie ludzkiej, wprost zdegradowana do
roli służenia poczynaniom ludzi; w szczególności, ludzi czyniących zło. [Nie stanowi to dobrej
bazy dla edukacji i dla rozwoju ciekawości świata. A wychowanie... W
skrajnym przypadku mamy bohaterskich sześciolatków z bronią gotową do
zabijania.] Wszak do dziś z tym samym bogiem (z małej litery) na ustach, żołnierze
przeciwnych armii mordują się wzajemnie, a terroryści muzułmańscy angażują tego samego boga w swe
zbrodnie. O tej degradacji świadczą poczynania wyznawców obydwu religii
wtórnych – oprawców w imię miłości bliźniego... Nic dziwnego, że istocie tej wolno wszystko. Człowiek jako
Pan wszechbytu. Jakie to małe, jakie to tanie, choć niektórych napawa dumą
pomimo, że ludobójstwo jest wynalazkiem człowieka, a nie zwierząt. O pokorze owszem, mówi się dużo. Dlaczego? Bo najbardziej
razi jej brak, szczególnie wśród tych, którzy do niej nakłaniają.
Mamy więc odpowiedź na często
zadawane pytanie: „Dlaczego Bóg na to pozwolił?”, pytanie aktualne szczególnie w Międzynarodowym Dniu Pamięci o
Ofiarach Holokaustu 27 stycznia, ustanowionym w roku 2005 przez ONZ. Rychło w
czas... Wraz z tym, ta Organizacja Narodów Zjednoczonych (Co ich jednoczy?) nie
kryje swego poparcia dla tych, którzy dążą otwarcie do likwidacji całego
narodu. [75 lat temu było podobnie.] Hipokryzja godna Szatana (tym
razem z dużej litery). Dwa tysiące lat
prześladowań, dwa tysiące lat dążenia do unicestwienia – dziś resztek tego
starożytnego narodu, dumnego ze swych osiągnięć dla dobra ludzkości. Odpowiedzialność zbiorowa – za co? Sumienie zbiorowe – co
to takiego?
Kiedyś dawno temu Hilel powiedział poganinowi, który zapytał go o istotę judaizmu: „Nie czyń bliźniemu twemu, co tobie niemiłe – to cała
Tora. Reszta jest komentarzem”. Czy właśnie dlatego nienawidzi się jego ziomków, nawet dwa tysiące lat po tym? Mamy tu coś w
rodzaju syndromu plagiatora – zerżnął, więc nienawidzi z natury rzeczy autorów
źródła. Podobnie ma się rzecz z dwiema religiami stworzonymi na bazie judaizmu,
stanowiącymi jego spłycenie, a nawet, poza płytkim werbalizmem, odstąpienie (to
było zbyt abstrakcyjne) od zasadniczych treści.
Jeśli jesteś dobroczyńcą, to wiedz, że ktoś
cię nienawidzi. Jeśli uczyniłeś zło, to nienawidzisz tych, którym to zło
wyrządziłeś i świadków swej podłości, a kłamstwo twych ust góruje nad prawdą,
wprost stanowi motyw działania. Podobni tobie uwierzą w każde kłamstwo, bo
nienawiść pozbawia rozumu. Nie możesz też znieść widoku tych, którzy nie są
tacy, jak ty. Więc wymyślasz dla nich podłości, które cechują właśnie
ciebie. I krzyczysz: Łapaj złodzieja.
Trwa to tysiące lat. I nie maleje ta nienawiść, lecz rośnie. Dziś z dwóch stron. Gog i Magog.
Dobrze, że Kosmici dostrzegają mimo wszystko także istnienie dobra i dlatego ludzkość jeszcze istnieje. Powiedział mi o tym w tajemnicy Nibirus, tak dla przestrogi i ostrzeżenia. Jak mnie znalazł? Po prostu serfuje.
*)Alan H. Guth – Wszechświat inflacyjny (Prószyński
i S-ka, Warszawa 2000)
**) Interesujące, jak chaos
może istnieć w pustce. Widocznie wynika to z absolutnej, zasadniczej niemożności dotarcia za
pomocą „szkiełka i oka” do skali takich małości, stąd „pustka”. A to, co się
tam naprawdę działo, musiało być bardzo skomplikowane, zatopione w ogromnej
mnogości. Tylko wtedy bowiem chaos, nawet w dzisiejszym naukowym znaczeniu, ma
jakiś sens. Tu oczywiście chodzi o stan po
rozpoczęciu się przemiany fazowej. Tak na marginesie: Biblia prawdę mówi…
***) Właściwie utworzyły się jako
efekt złożoności określonych, powtarzalnych układów grawitacyjnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz